Bilgisayar oyunları kafası

Efendim aslında başlıktan da belli olabileceği gibi, bu yazıda biraz bilgisayar oyunlarıyla olan ilişkimden bahsedesim var fakat, girizgahta bir hayli konu dışı yazıcam, ahanda yazıyorum. Öncelikle şunu söyleyeyim, manita mevzusu konusunda kimseden yorum gelmemesi şaşırtıcı geldi bana. Birazda insanların bu konudaki görüşlerini merak ediyordum, konuyu bloga taşıma sebeplerimden biri de buydu. -Ulan o değilde yazıya büyük bir hevesle girdik, annem telefon etti, adsl bozulmuş, teknik desteği aramış, evdeki bilgisayarla yapıyor birşeyler adsl teknik desteğin yönlendirmesiyle ama, hadi bakalım, inşallah sağlam çıkar alet. Onu da geçtim, yazı kontrasyonum pek fena dağıldı- Fakat anlaşılan pek üzerine görüş bildirilesi bulunmadı konu. Dert değil pek tabii.

Onun dışında biraz da şenlik kafalarından bahsedesim var. Perşembe akşamından beri ilk defa ayığım, madem ayığım o zaman blog yazayım dedim. Perşembe Okan Üniversitesi'nin şenliğine gittik, Nil vardı. Fenaydı. Nil iyiydi de, şenlik leşti. İnsan sayısı az, olan insanın kalitesi yüksek değil filan, tekrardan Sabancı'da okuduğuma mutlu oldum. Ha tabi bi de Okan'ın içeriye biletsiz almayız demesi ama 50 metre ilerdeki tellerden okula pek rahat girilebilmesi. Bütün güvenlik ekibinin festival sebebiyle telleri melleri bırakıp konser alanında olması filan, Okan güvenlik stratejilerini bir gözden geçirsin. Cuma ve cumartesi ise bizim şenlik vardı. Cuma kafa o kadar güzeldiki Özgün konserinde dahi hayvanlarcasına kopmanın hazzını yaşadım. Zaten kayış bir yerden sonra öyle bir koptuki, black-out gecenin uzunca bir kısmı. Neyse, cumartesi ise heyecana devam. Cumartesi Jukebox, Hande Yener, Duman ve Mirkelam vardı. Hande Yener'de sike sürülecek ses olmadığı bir kez daha kanıtlanmış oldu. Jukebox ve Mirkelam pek eğlendirdi, Duman ise kendini pek geliştirmiş, son albümden çaldıkları parçaların müzikaliteleri pek iyiydi. Takdir ettim. Ayrıca sahneleri özlemişim, onu da fark ettim. Kaan'ın Seattle kafaları. Neyse, sabah 6da uyumak suretiyle işin cumartesi gününü de aradan çıkardık. Pazarı da cumartesiden geçen tedarikle atlattık, ahanda işte şu anki kafamla blogu döşüyorum.


Şenlik kafaları böyleydi, şimdi geri dönelim bilgisayar oyunları mevzusuna. Malum bilgisayar oyunları filan burdan bahsettiğim birşey olmadı hiç. Fakat bugün bir arkadaşın gazıyla Braid ve Grim Fandango'ya sardımki, müzikte olduğum gibi oyun deryasında da feci oldschool olduğumu kendime yeniden kanıtlamış oldum. Braid yeni bir oyun. İnanılmaz başarılı bir arcade. Şuraya tıklayıp deneme sürümünü indirip bir oynamanızı tavsiye ederim, fakat sanırım DirectX 9 yüklemeniz lazım. Yeni sürümler mevcut olsa da DirectX 9'un yüklenmesi gerekiyormuş bilgisayara.



Yukarıdaki video ise kendisinin trailerı, hikayenin muhteşemliği hakkında pek ipucu vermese de, en azından oyun hakkında önemli bir tat bırakıyor damakta. Oyunu buraya taşımamın diğer sebepleri ise son dönemde gördüğüm en yenilikçi oyun olmasının yanı sıra, inanılmaz keyifli çizimleri. Simple is the best mevzusunun muhteşem kullanımı. Zira oldschool olduğuma da ordan kanaat getirdim. Sene olmuş 2009, hala Baldur's Gate, hala Diablo, hala Grim Fandango, hala Half-Life. Sıkılmıyorum da.

Yeni oyunlara girişemiyor olmamın sebebi gerçi bir yerde donanım yetersizliği tabii. Fakat yeni oyun oynayasım olsa sıkı bir tasarrufla alınmıycak şey değil yeni bir bilgisayar. Bizim 4-5 yıllık kerata gayet iş görüyor hala. Neyse efendim, asıl bir de kendimi bir türlü anlamadığım şey, misal, Grim Fandango örneğinden gidelim. Oyun esnasında inanılmaz eğleniyorum fakat, oyunu açma konusunda acaip sürüncemede kalıyorum sürekli. Resmen oyun oynamaya dahi üşeniyorum. Aynı şey sinema filmleri için de oluyor. Tembelliğimin film izleyemez, oyun oynayamaz seviyeye gelmesine sanırım sinirlenmeye başladımki bunları yazıyorum. E tabi adventure oyunlarının ekstra yoruculuğu ve hatta Fandango evreninin ağır sürrealliği de buna etken tabii ama, ne bileyim, bana irdelenmesi gereken birşey gibi geliyor bu oyun oynamaya dahi üşenme durumum. Eh oturup kendi kendime konuşup oda arkadaşımın "deli mi lan bu" diye bana bakmasına sebep olmaktansa, dedim bloga yazayım, hem de şenliğin şunun bunun ardından bir yazı girmiş olup yeniden blog kafalarına koşturalım istedim. Koşturdum, mutluyum. Kalın sağlıcakla.