Uzun Saçlının Çilesi

Başlığı görünce hemen aldanma okur. Evet, konumuz uzun saçlının çilesi, haklısın. Fakat, gidiş yolumuz "mahallede benle dalga geçiyorlar" ya da "abi sokakta kadın sanıyorlar" klişeleri değil. Ha bu tür olaylar olmuyor mu bir uzun saçlı olarak hayatımda, oluyor efendim. Olma mı? Elini makas işareti yapıp "o saçları yarın öyle görmeyim" diye bağıran mahalle baboçuyla mı karşılaşmadık, "pardon bağyan" demeyeni mi olmadı hayatımızda. Oldu hepsi pek tabii. Fakat inan bana sevgili okur, bunların hiç biri değil uzun saçlının gerçek çilesi. Hiç biri değil uzun saçlının gerçek cefası.

Uzun saçlı olmak keyiflidir sevgili okur. Headbange tat, hayata anlam, cana can, kana kan katar. Yapar bunları. Fakat sevgili okur, duş almak gibi çok sık aralıklarla tekrar edilmesi gereken basit bir insan eylemini ise çileye dönüştürür, duş teknesinde ruhu süründürür. Uzun saçlı olmak "bir duş alıp hemen çıkıcam" eylemindeki duş alma kısmını en az 45 dakika eder de, üstüne bir de tarakla göz yaşı döktürür. Evet, şu an "oha nasıl 45 dakika lan" diyenleri duyar gibiyim, merakınızı köreltmek için derhal anlatayım.

Öncelikle sevgili okur, uzun saça tek şampuanlama işlemi asla yetmez. Saçı şampuanlıycam diye 15 dakikanı yemiş olabilirsin, mühim değil, ikinci bir şampuana muhakkak ihtiyaç vardır. Kısa saçlı bir insan bu iki şampuan işini 5, bilemedin 6 dakikada halledebilirken, uzun saçlı insan için bu iş aman hızlı olayım telaşına kapılsa bile, nereden baksan en az 15-20 dakika arasındadır. Üstelik işin asıl acı tarafı, saçla uğraşmanın sonu bu iki şampuanla birlikte gelmemektedir. Zira uzun saç bakım ister, uzun saç krem ister sevgili okur. Norveçli balıkçı eli kadar krem tüketir de, bana mısın demez. Bu kremleme işlemi de, en az 13-15 dakika sürer. Kaybettiğin vakit yetmezmiş gibi bir de saçın her teline o kremi ulaştırıcam diye insan paranoyağa keser.

Gördüğünüz gibi, iki şampuan ve bir kremlik bu temel uzun saçlı insan duş paketi, daha vücudumuzun geri kalanını yıkamaya ve bir 31 çekmeye dahi fırsat bırakmadan minimum 28 dakikamızı tüketti. Dikkatinizi çekerim, bu süre yetişkin bir erkeğin dillere destan bir 31'le beraber duşunu bitirebileceği bir süredir. Fakat uzun saçlı henüz sadece saçlarını yıkama işini bitirmiş durumdadır. Burada biraz hızlı saralım ve uzun saçlının duşunu sonlandıralım. Oh çilesi bitti gencin, kurtuldu gariban diye düşünüyor olabilirsiniz. Oysa kendisinin duş sonrası çile periyodu henüz başlamaktadır.

Nedir efendim bu duş sonrası çile periyodu, neleri içerir? 3 aşamada irdeleyebiliriz kendisini. Öncelikle, standart bir kelin kellik sorununu çözecek kadar dökülmüş saçı banyo giderinden temizlemelidir. Bu kısa bir işlemdir, yine de sadece uzun saçlıya özel bir ekstra işlemdir. Üzer. Ardından saçı bir havluyla kurulayıp, tarama işlemine geçilir. Her ne kadar saç kremimiz bu tarama işini bizim için kolaylaştırsa da, dertli bir süreçtir. Özellikle benimki gibi kıvırcığa yakın veya kıvırcık saçları olan insanlar için safi çiledir. Taradıktan sonra tekrar kurutma işlemine geçilir.

Gördüğünüz gibi kısa saçlı bir insan götünü başını silip donu tişörtü üstüne geçirebilirken, uzun saçlı için duş sonrası yaklaşık 15 dakika sömüren bir süreç daha vardır. Ha tarama diyebilirsiniz tabii, fakat uzun süre taranmamış bir Selamon saçı görseniz, inanın bunu demezsiniz. Bu süreçle birlikte hesaplarsak, uzun saçlının sadece saçını yıkaması ve sonrası minimum 43 dakika almaktadır! Safi çiledir efendim bu 43 dakika. Sıcak su buharıyla, fayanslarla geçen 43 dakikadır!

Tabii "e bu kadar tatavasını yapıyorsan kestir amına koduğum" diyorsunuz içinizden haklı olarak. Fakat deme sevgili okur, hor görme beni. Sen beni hiç kısa saçlı görmedin, nasıl maymun götüne benzediğimi bilmiyorsun a canına yandığım okur. Yani "fuck the system" filan ama, uzun saçımı hiç o taraklarla ilişkilendirmedim okur. Saçtan siyaset yapacak kadar mal olmadım. Efendi efendi yaptım siyasetimi, saçımı karıştırmadım.

Fakat, öte yandan şunu da hiç unutmadım, bu ülkede 70lerde, 80lerde saç uzattıkları için kavgalara giren, dişe diş, göze göz mücadele eden abilerimiz..... Evet sizleri hiç unutmadım. Peki o ettiğiniz kavgalar için mi unutmadım sanıyorsunuz sizleri? Hayır efendim, hayır. O abilerimizi unutmuyorsam tek bir sebebi vardır, bırakın doğalgazı kombiyi, daha şofbenle tanışmamış, duş işini leğen ve tastan yeni yeni çıkartmaya başlamış bir neslin evlatları olarak inatla uzun saçlı gezebildiğiniz için unutmuyorum. Yürüyün be! Ruhunuz yolumuza ışık saçıyor, ha aslanlarımıza.

Sil baştan...

Memur çocuğuyum efendim ben. Anam da memur, babam da memur benim. O yüzden ayın 15'i önemlidir benim için. Pavlov'un köpeğinin zili duyduğu zamandaki gibi ister istemez bir şenlik kaplar içimi ayın 15'i geldiği zaman. Zira bilen bilir, ayın 15'i maaş günüdür. Hatırlıyorum işte çocukluğumdan, bir ayın 15'i oldu mu hamburger filan yenilir, bir oyuncak alınır, bir atari salonuna gidilir, ne bileyim işte illahaki bir şey olur. Tabii kazık kadar olduktan sonra olmamaya başlıyor artık bunlar. Çocukluk nostaljisi olarak kalıyor. Fakat artık şartlı refleksi yemişiz ya bir kere, 15'i oldu mu ister istemez bir şenlik istiyor gönül.

O şenliği uzun zamandır buralar da istiyordu aslında. Buralar dediğim de işte, kıçını başını tutturamadığım 3 - 5 cümlenin döndüğü bu naçizane sayfalar. Bir final dönemi yaldır yaldır yolunu tuttuğum bu sayfalar. Sonra birden bir başına bıraktığım bu sayfalar.

Hayatımda ne finaller bitti, ne ben "blog yazamayacak kadar meşgul" bir adam oldum geçtiğimiz süreçte, ne de beynimin gri hücreleri tükenmeye yüz tuttu (bu sonuncusundan çok emin olamadım bak). Her neyse, bildiğin Selamon, bıraktığın gibi duruyor aslında hala. E peki ya o zaman buralar deyip durduğum bu sikim sokum blogun öksüzlüğü niye?

Geçtiğimiz süreç boyunca microblogging'i suçlayıp durdum. Öyle ya, artık twitter vardı, friend feed vardı, efendime söyleyim tumblr vardı. Hem, devrimci değil miydik biz? hani değişmeyen tek şey değişimin kendisiydi? Blog da neydi artık bu devirde? Efendim özür dilerim de, yarrağımı yesin tüm o sözlerim. İnsan yazmaya bile üşendiğinde, pek güzel bahaneler buluyor kendine. Yalan efendim yalan. Yani kısmen doğru da, çoğunluğu yalan.

Geçtiğimiz bir sene serdim ben hayatı. O meşhur Oblomov'a döndüm. Tembelliğin dansikasını yaptım. Bırakın yazmayı, insanların yazdıklarını okumaya bile erinemedim, yapamadım, edemedim. Bir, iki, üç derken, iyiden iyiye çöktü üstüme. İyiden iyiye sardı beni bu hiç bir şey yapmayayım kafası. Fakat artık bir silkinmek gerek. O kadar tembelim ki, değer üretecek hiç bir şey yapmıyorum, yapamıyorum, yazayım madem diye çıkmamış mıydım ben bu yola? Yeteneksiz ve tıynetsiz bir kaç yazıdan sonra oldum mu da, değişeyim istedim? Olmadım efendim. Doğal olarak, hiç bir zaman olamıycam da. Yazmanın etmenin sebebi olmak da değil zaten. Hep çiğ kalacak insanı pişirmek değil. Yaşıyorum diyebilmek bir yerde, bir şeyler yaparak, kendime yaşadığımı hatırlatabilmek.

Bunu hatırlamaya belki de en çok ihtiyacım olan dönemlerdeyim. Kendi kendimi öldüğüme inandırabilecek kadar hareketsiz bir haldeyim. Sağıma soluma baktığımda insan olmamasını isteyecek kadar tembel günlerdeyim. O zaman silkinmeliyim efendim. O zaman yalanları bir kenara bırakıp, yazmalıyım. Üstelik bunu demin saydıklarım kötü şeyler olduğu için değil, bir kere geldiğim şu dünyada, kendimi ölü sanmamak için yapmalıyım. Memur çocuğuyum ben, ayın 15leri güzeldir benim için. Güzel kılmalıyım.

E hadi madem, tekrar hoş geldim. Hem de elim boş gelmedim. Bir Haziran'ın 15'inde, Haziran'da ölmenin zor olduğu bilinciyle, bana bu enerjiyi veren Bulutsuzluk Özlemi'yle geldim. Dinleyin, sevin.

Bulutsuzluk Özlemi - Yetmiyor Yetemiyor (2009 tarihli Zamska albümünden)